Ene de la pormilita disvolviĝo de la grandaj ŝtatoj, oni rimarkas sen esti sekreto por neniu, ke ne estas la “homlibereco”, kio ilin maltrankviligas, nek la paŝo al formo de kunvivado tra la mondo, kiu estas havigonta la socian transformon deziratan de la popolo, sed la internacia dominado de la “materialo kaj politika povo”. Tiucele oni dialektigas la ŝtatajn formulojn kaj iliaj reprezentantoj por impresi nin parolas pri “jarcento de la popolo”.
La deklarita formulo ja havas reprezenton, kiu kvankam estas demagogie utila, respondas samtempe al realaĵo, kiun la ŝtatoj mem ne atingas mezuri.
La deklarita formulo ja havas reprezenton, kiu kvankam estas demagogie utila, respondas samtempe al realaĵo, kiun la ŝtatoj mem ne atingas mezuri. Ili volas la sociekvilibron surbaze de “reformoj”, kiuj praktike estas bone leĝigitaj kaj definitivaj leĝoj, kiuj ĉefe profitigos la ŝtaton mem. Sed starigante, ke estas la “jarcento de la popolo”, oni anoncas sen deziri ĝin la estontecon de la homa materialo, kiu ĝis nun nur utilas por ke la ŝtatoj proponu ĉiujn aferojn en ĝia nomo, sed sen neniam inkludi ĝin. La ŝtata krizo ja alvenis al punkto kapabla permesi la anoncon de io tiel konkreta, kiel la determino de la popolo, kiu ne estus farinta aliokaze, se ne estis la ŝtato en lima situacio, kiel la numtempa, en la komenco de ĝia dekadenco.
Nedubeble, la ĉiulanda “malespero” de la popolo estas tioma granda, ke oni povas marki ĝin, kiel la komenciĝon de longa periodo, en kiu la popolo alvenus esti socie kaj politike multe malpli ol kio ĝi estas nun, t. e., la ŝtato havus tiajn validecon kaj potencon, ke ĝi certigus per unu fojo por ĉiuj ĝian regadon kaj neebligus ĉiujn liberecon kaj justecon.
Ĉi tiu pensmaniero tute ne estas senpripensa, krom se oni trosimplige studas la aferon (?) kaj oni ekzamenas ĝin el parta vidpunkto, t. e., el la ŝtato; sed, oni ne taksas ĉiuokaze, ke en ĉi tiu ŝajnaj kvieto kaj malforteco de la popolo estas la kaŭzoj de faro, kies proporcioj oni ne povas tute precizigi.
Ĉi tiu “malespero” de la popolo estas pli ĝuste antaŭsigna simptomo, ĉar ĝi neniel estas nutrita de neeblo, sed de peniga kono de la ŝtataj manieroj, kiuj nenion povis solvi. Estas kaŭzo de politika naturo, kiu rekonas la neutilecon de eluzita kaj mortonta organizo.
La popolo longe kredis en la ŝtata organizo kaj eĉ akceptis, ke ĝi eraras kaj malfruiĝas ĝia proceso, ĉar la ŝtato sugestis al popolo kiel ekzemplon la vojon de la ”scienco” kaj la malrapidecon de multaj el ĝiaj spertoj kaj konkeroj. Sed la popolo ekkomprenis ekde 1914, ke kvankam la scienco ne estis tiel rapida, kiel ĝia maltrankvilo aŭ ĝiaj deziroj de homa vivo, ĝi atingis sukcesojn de tia naturo kaj gravaj por la individuo, ke pro ĝia kategorio kaj utileco, la simileco malfariĝis kaj tamen pruvis, ke la organizo de la mondo estas “artefarita” kaj konsekvence “kontraŭ-scienca”.
Ĉiu granda historia periodo estas riĉa en spertoj kaj sugestoj por novaj proponoj. Nun –io nedisponebla alitempe-, la scienco venis helpi la ne inkluditan homon kaj faras tion virtuale per la maŝino. Kiu al li indikas la vojon por redukti la labordaŭron kaj por plej grandaj kaj plej bonaj vivrimedoj kaj krome informas pri tuja neniigo de la jarcenta posedo de la riĉeco kaj ties ŝtata aparato.
La certeco pri tio, ke estas ties jarcento, la popolo ĝin konstatas per la faktoj sciigintaj ĝian ”gravecon”, neniam tiom konsiderita de la porŝtataj direktoroj kaj mastroj, kiel nun. Eble la troigita prikriado pri la diktatorado de la laboristaro farita de la socialismo kaj la libera determino de la popoloj, propagande anoncita de la demokratio, nevole helpas en la popolo la “kreado de la konscienco”, kiu neniel utilos por eternigi la nuntempan socian medion.
Tamen, oni ne povas nei, ke la ŝtata organizo havas elementojn, kiuj neebligos la kreadon de socia konscienco, kiel tiu, kiu en la krizo de ĉi tiu dua milito estas komenciĝanta. Laŭ la realaĵo de ĝiaj komencoj oni favoros aŭ ne la liberajn dezirojn de la popolo, kreskitaj el nedubebla sperto kaj kono de la kaŭzoj kaj ludantaj faktoroj. Tial la sinteno de la liberaj homoj kaj la aŭtentikaj revoluciuloj endas efektive gvidanta kaj praktike aktiva, por ke la destino de kio ĵus naskiĝas sekurigu sin kaj libere esprimiĝu ekde la unua momento.
La jarcento de la popolo –profundiĝante en ĝia vera senco- havas ekde ĝia komenco la rekonon de la plej tipaj reprezentantoj de la ŝtato, evidente malvolonte sed estas la unua fojo, ke ili faras kaj etendas tion kvankam per propagando trudita de la cirkonstancoj.
Sed la popolo jam estas avizita koncerne tio, kio povas esti ties “propra determino”, kaj ĉi tiu determino neniel povas limigi sin al la malnovaj politikaj kaj sociaj manieroj, sed al efektiva kaj alloga ANARKIO. Tial multe gravas elstari ĝian esencan enhavon kaj insisti pri la etoso de libereco, en kiu ĉi tiu determino devas baziĝi.
Hodiaŭ kiel ĉiam kaj dum la estonteco ne esprimos tion, ne havas la popolo alian vojon de liberigo ol tiu, kiun la Anarkio proponadas: “la homa socio baziĝinta sur la liberaj interkonsento kaj kunvivado”. Sed, por ĉi tio, estas fundamenta punkto, kiu troviĝas en la “individuo”, ĉar li estas la ĉelo, en kiu komenciĝas tiu ĝeneraleco nomita la popolo. Oni neniam insistis sufiĉe en ĉi tiu aspekto, kaj eblas, ke la inkluzivoj ne estis bone komprenitaj de kiuj deziras plejn bonan mondon, ĉar ofte ĉiun socian aferon ili rilatigas al la lastaĵo, t. e., kion la Anarkio finfine volas.
La afero por “jarcento de la popolo” –kiu sendube oni ne povas akcepti en ĉi tiu tempa limigo- devas lokiĝi en la individuo. En li troviĝas la veraj libereco kaj formo de socia vivo. Ĉio, kion oni senpripense klopodas proponante panaceojn ne povas daŭri, se oni ne komencas per la elementa ĉelo kaj ĉio, kio oni klopodas ekster ĝi estas nenio krom artefarita ellaborado, kiu havos la saman sorton ol la “porŝtata ordo”, kiu estas nenio krom “MALORDO”.
Ne estas per grupoj, nek frakcioj, nek gregaj partioj, ke la homaro atingos sian plejn proksiman sencon, nek ankaŭ per la rigora estrado proponita de la sindikatismo, nek eĉ per la plej bonaj elpensitaj reformoj.
La afero estas en la individuo kaj la anarkiisma ago ne ĝin konceptas, se la individueco ne malfariĝas al konscia transiro, per kiu ĉiu atingos forigi sian gregan formon –hodiaŭ esprimita kiel “amaso”-, per kiu li restas sub tiu plena dominado nomita “popolo”.
La jarcento de la popolo havas la sorto komenciĝi fronte al agonia stato de aferoj, sed, por ke ĉi tiu komenciĝo estu utila kaj grande konstruanto en la homaro, ĝi devas disvolviĝi libere. Tial gravas elstari ĝia anonco en ĉi tiu ŝtata krizo, al kiu ne estis fremda la sperto de la ŝtato mem.
Ĉi tiu nediskutebla “determino de la popolo”, amasigita de longa laco ĝis fariĝi virtuala en la malespero pri ĉio, kio oni “estis kredinta” kaj “esperinta”, devas esti direktita de la Anarkio por forigi la ekvilibron, por ke la amaso liberiĝu kaj trovu samtempe la apogpunkton por ĝia nova vivo.
La individuo devenos el la amaso kaj estos kulture kaj socie la esenca ĉelo en la disvolviĝo kaj bonordo de kunvivado, en kiu la entuta koncepto de “popolo” estos trovinta sian realan kaj plenan homan sencon.
Fuente: Jorge Veraclis: La krizo de la ŝtato (kaj 3). Esperantigis Jesuo Gonzalez
