Kritiko de Henriko Malatesta al la «Platformo de organizo de la Ĝenerala Unuiĝo de Anarkiistoj» de la grupo Dielo Truda (verkita de Petro Arŝinov). Esperantigis Jesús González

RESPONDO AL LA PLAT

RESPONDO AL LA PLATFORMO

Franca broŝuro titolita “Platformo de organizo de la Ĝenerala Unuiĝo de Anarkiistoj (Projekto)” falis en miajn manojn hazarde (oni scias, ke hodiaŭ la nefaŝismaj tekstoj ne cirkulas ĉe Italio).

Temas pri projekto de anarkiisma organizaĵo, publikigita de “Grupo de rusaj anarkiistoj eksterlande”, kiu ŝajnas tre speciale direktita al la rusaj kunuloj. Sed ĝi temas pri aferoj, kiuj interesas al ĉiuj anarkiistoj kaj, krome, estas evidente, ke ĝi serĉas la aliĝon de la kunuloj el ĉiuj landoj pro la fakto esti skribita en la franca. Tamen, utilas ekzameni tiel por la rusoj kiel por la alilandanoj, ĉu la projekto harmonias kun la anarkiismaj principoj, kaj ĉu ĝia realigo vere utilas al la anarkiisma afero.

La motivoj de la iniciatintoj estas bonegaj. Ili bedaŭras, ke la anarkiistoj nek havis kaj nek havas en la okazaĵoj de la socia politiko proporcian influon al la teoria kaj praktika valoro de sia doktrino, numero, kuraĝo, sinofera spirito, kaj ili pensas, ke la ĉefa kialo de tiu relativa fiasko estas la foresto de ampleksa, serioza kaj efika organizaĵo.

Ĝis tie, principe, mi povus konsenti.

La organizo estas nenio krom la praktiko de la kunlaborado kaj solidareco; ĝi estas la natura kondiĉo, necesa de la socia vivo; estas nepra fakto, kiun oni altrudas al ĉiuj, tiel en la homa socio ĝenerale, kiel en ajna grupo de personoj, kiuj havas komunan celon.

La homo nek volas nek povas vivi izolita; li ne povas iĝi vera homo kaj kontentigi siaj materialaj kaj moralaj necesoj per alia maniero ol socie kaj kun la kunlaborado de siaj proksimuloj. Tial nepras, ke ĉiuj, kiuj ne organizas sin libere, ĉar ili aŭ ne povas aŭ ne sentas la urĝan neceson, devas suferi organizon, starigita de aliaj individuoj ordinare konsistigitaj kiel estraj klasoj aŭ grupoj, cele ekspluati por ilia profito la laboron de aliaj.

Kaj la jarmila subpremado de la amasoj pro malgranda kvanto da privilegiuloj estis ĉiam la konsekvenco de la nekapableco de la plej granda parto de la individuoj por interkonsentiĝi, organizi sin sur la bazo de la komunumo de interesoj kaj sentoj kun aliaj laboristoj por produkti, ĝui kaj, eventuale, defendi sin de la subpremantoj kaj ekspluatantoj. La anarkiismo klopodas solvi ĉi tiun situacion per ĝia fundamenta principo de libera organizo, kreita kaj subtenita de la libera volo de la asociuloj kun nenia klaso de aŭtoritato, tio estas, neniu individuo havas la rajton altrudi al aliaj sian propran volon. Sekve estas memkompreneble, ke la anarkiistoj klopodas apliki al sia privata vivo kaj al la vivo de sia movado la saman principon sur kiu, laŭ ili, devus baziĝi la tutan homan socion.

Iuj polemikoj permesus supozi, ke ekzistas anarkiistoj rifuzantaj al ĉia organizo; sed, fakte, la multnombraj, tro multnombraj, diskutadoj, kiujn ni subtenis pri ĉi tiu temo, eĉ kiam estas malklarigitaj de aferoj de vortoj aŭ venenitaj de aferoj de personoj, nur koncernas esence al la maniero kaj ne al la principo de organizado. Tiel, iuj kunuloj, per kontraŭaj vortoj al la organizo, organizas sin kiel la ceteraj kaj ofte pli bone ol ĉi tiuj, kiam ili pretendas serioze fari ion. La afero, mi ripetas ĝin, temas pri la aplikado.

Tiel do, mi devus rigardi simpatie la iniciaton de la rusaj kunuloj, konvinkita kiel mi estas, ke pli ĝenerala, plej bone firma kaj pli konstanta organizaĵo ol tiuj, kiujn realigis ĝis nun la anarkiistoj, kvankam ĝi ne sukcesos forigi ĉiujn erarojn, ĉiujn mankojn, ĝi eblas neevitebla en movado, kiu, kiel la nia, antaŭeniras al la tempoj kaj pro tio luktas kontraŭ la nekomprenado, la indiferenteco kaj ofte la malamikeco de la plimulto, almenaŭ estus grava elemento de forto kaj sukceso, potenca rimedo por trudi niajn ideojn.

Laborista kaj specifa organizaĵo

Mi konsideras ĉefe necesa kaj urĝa tion, ke la anarkiistoj organizu sin por influi sur la vojo, kiun sekvas la amasoj en ilia lukto por la pliboniĝo kaj la emancipiĝo. Hodiaŭ, la plej granda forto de socia transformo estas la laborista movado (sindikata movado) kaj de ĝia direkto dependas grandparte la evoluado, kiun prenos la okazaĵoj kaj la celo, al kiu oni alvenos en la jena revolucio.

Per siaj organizaĵoj, fonditaj por la defendo de siaj interesoj, la laboristoj akiros konsciencon de la subpremado, en kiu ili estas kaj de la kontraŭstaro, kiu ilin disigas de liaj patronoj, ili komencos aspiri plej bonan vivon, kutimiĝos al la kolektiva lukto kaj solidareco, kaj povos konkeri ĉiujn interkonformajn pliboniĝojn kun la kapitalisma kaj ŝtatisma reĝimo. Poste, kiam la konflikto rezultas nesolvebla, alvenas la revolucio aŭ la reakcio.

La anarkiistoj devas rekoni la utilecon kaj gravecon de la sindikata movado, devas favori ĝian disvolviĝon kaj fari de tio unu el la bazoj por sia agado, penante por enkonduki la kunlaboradon de la sindikatismo kaj de aliaj progresemaj formoj al socia revolucio, kiu kunportas la forigon de klasoj, tutan liberecon, egalecon, pacon kaj solidarecon inter ĉiuj homoj.

Sed estus fatala iluzio kredi ke, kiel faras multoj, la laborista movado finos per si mem, laŭ ĝia propra naturo, en revolucio. Kontraŭe: en ĉiuj movadoj bazitaj sur materialaj kaj tujaj interesoj (kaj oni ne povas starigi sur aliaj fundamentoj ampleksan laboristan movadon), mankas la agitkaŭzon, la semon, la verkon interkonsentita de la homoj kun ideoj, kiuj batalas kaj sinoferas por venonta idealo. Sen tiu medio, ĉiu movado inkliniĝas fatale adaptiĝi al la cirkonstancoj, generas la konservativan spiriton, la timon al la ŝanĝoj de tiuj, kiuj rezistas sin atingi pli bonajn kondiĉojn. Ofte kreas sin privilegiitaj novaj klasoj, kiuj penas solidigi la nuntempan staton, kiun oni pretendis faligi.

Pro tio la nuntempa neceso de propre anarkiistaj organizaĵoj, ke, tiel ene, kiel ekstere de la sindikatoj, luktas pro la tuta realigo de la anarkiismo kaj klopodas steriligi ĉiujn ĝermojn de korupteco kaj reakcio.

Sed estas evidente, ke por atingi sian celon, la anarkiistaj organizaĵoj devas, en sia konstitucio kaj funkciado, harmonii kun la anarkiaj principoj. Sekve nepras, ke ili tute ne estu bazitaj sur aŭtoritata spirito, ke ili sciu interkonsentigi la liberan agadon de la individuoj kun la neceso kaj plezuro de la kunlaborado, ke ili utilu por disvolvi la konsciencon kaj kapablon de iniciato de iliaj membroj kaj ili estu eduka medio kaj morala kaj materiala preparado al la dezirata estonteco.

Ĉu respondas ĉi tiu projekto tiujn postulojn? Mi kredas, ke ne. Mi konsideras, ke anstataŭ naskigi en la anarkiistoj plej grandan deziron organizi sin, ĝi ŝajnas farita por konfirmi la antaŭjuĝon de multaj kunuloj, kiuj pensas, ke organizi sin estas submetiĝi al estroj, aliĝi al aŭtoritata, centralizisma organizaĵo, kiu malebligas ĉiun liberan iniciaton. Efektive, tiel esprimas sin ĝuste la propozicioj, kiujn iuj, kontraŭ la evidenteco kaj malgraŭ niaj protestoj, obstinas atribui al ĉiuj anarkiistoj kvalifikitaj kiel organizantoj.

Ĉu anarkiista organizaĵo aŭ pluraj?

Ni ekzamenu:

Unue, ŝajnas al mi, ke estas falsa ideo (kaj ĉiuokaze nerealigebla) kunveni ĉiujn anarkiistojn en “Ĝenerala Unuiĝo” tiel, kiel bezonas la projekto, en ununura aktiva revolucia kolektivo.

Ni, kiel anarkiistoj, povas konsideri nin ĉiujn de la sama partio, se per la vorto partio ni komprenas la aron de ĉiuj, kiuj estas samflanke, havas la samajn ĝeneralajn aspirojn kaj, de iu maniero aŭ alia, luktas por la sama celo kontraŭ la komunaj kontraŭuloj kaj malamikoj. Sed ĉi tio ne signifas, ke eblas -kaj eble ne estas dezirinde- kunveni ĉiuj nin en determinita sama asocio.

La rimedoj kaj la kondiĉoj de lukto diferencas multege, la eblaj manieroj de agado, kiujn disdoniĝas la preferoj de unuj kaj aliaj, estas tro multnombraj tiel, kiel la diferencoj de temperamento kaj la personaj neakordigaĵoj, por ke Ĝenerala Unuiĝo, seriozece realigita, ne iĝus obstaklo por la individuaj agadoj kaj eble eĉ kaŭzo de internaj luktoj anstataŭ medio kunordigi kaj unuigi la penadojn de ĉiuj.

Kiel, ekzemple, oni povus organizi de la sama maniero kaj kun la samaj personoj, publika asocio farita por la propagando kaj la agitado meze de la amasoj, kaj sekreta societo, devigita de la politikaj kondiĉoj, en kiuj ĝi agadas, kaŝi al la malamiko siajn celojn, rimedoj kaj agentoj? Kiel oni povus adopti la saman taktikon por la edukistoj konvinkitaj, ke sufiĉas la propagando kaj la ekzemplo de unuj por transformi laŭgrade la individuojn kaj konsekvence la socion, kaj la revoluciuloj konvinkitaj de la neceso forfali per la perforto situacion, kiu nur subtemas sin per la perforto, kaj krei, kontraŭ tiu perforto de la subpremantoj, la necesajn kondiĉojn por la libera ekzerco de la propagando kaj la praktika aplikado de la idealaj konkeroj? Kaj kiel konservi kunigitajn personojn kiuj, pro apartaj kialoj, malsimpatias sin kaj, tamen, povas same esti bonaj kaj utilaj anarkiismaj aktivuloj?

Aliflanke, la aŭtoroj de la Projekto asertas, ke estas senutila la ideo krei organizaĵon, kiu kunvenas la reprezentantojn de la diversaj anarkiismaj tendencoj. Organizaĵo tiel, ili diras, “kiu inkluzivigas heterogenajn elementojn, ne estos sed meĥanika aro de individuoj, kiuj havas malsaman koncepton de ĉiuj aferoj koncernaj al la anarkiisma movado; ĝi sendube malfarus apenaŭ estis submetita al la faktoj kaj la reala vivo”. Tre bone. Sed tiam, se ili rekonas la ekziston de anarkiistoj de aliaj tendencoj, ili devos permesi al ili la rajton organizi laŭ ilia maniero kaj labori por la anarkio de la maniero, kiun ili konsideras pli bona. Aŭ ĉu eble ili pretendos eksterigi el la anarkiismo, ekskomuniki ĉiujn, kiuj ne akceptas ilian programon?

Ili diras, ke ili volas kolekti en sola organizaĵo ĉiujn sanajn elementojn de la liberecana movado kaj kompreneble ili inklinos konsideri sanaj nur tiujn, kiuj pensas kiel ili. Sed kion ili faros kun la malsanaj elementoj?

Pravas, ke inter tiuj, kiuj nomiĝas anarkiistoj tiel, kiel en ĉia homa kolektivo, estas elementoj kun malsamaj principoj kaj, kio estas plej malbona, estas tiuj, kiuj faras cirkuli en nomo de la anarkiismo ideojn, kiuj nur havas kun ĉi tiu malcertajn afinecojn.

Sed, kiel eviti tion? La anarkiisma vero nek povas nek devas dependi de la decidoj de fikciaj aŭ realaj plimultoj. Nur estas necesa -kaj estus sufiĉe-, ke ĉiuj havas kaj uzas la plej ampleksan rajton al la libera kritiko kaj ke ĉiu povas subteni siajn proprajn ideojn kaj elekti siajn proprajn kunulojn. La faktoj ĝin juĝos lastinstance kaj donos la pravon, al kiu ĝin havas.

La anarkiismo kaj la kolektiva respondeco

Ni forlasu, do, la ideon kunveni ĉiujn anarkiistojn en sola organizajo; ni konsideras ĉi tiun “Ĝeneralan Unuiĝon”, kiu al ni proponas la rusoj, kiel tio, kio estus fakte: la unuiĝo de iu kvanto da anarkiistoj, kaj ni vidos ĉu la proponita maniero de organizaĵo estas konsente kun la anarkiismaj principoj kaj metodoj kaj ĉu ĝi povas helpi la triumfon de la anarkiismo. Plian fojon ŝajnas al mi, ke ne.

Mi ne dubas pri la sincera anarkiismo de la rusaj kunuloj; ili volas realigi la anarkiisman komunismon kaj serĉas la manieron atingi ĝin, kiom eble pli rapide. Sed ne sufiĉas voli ion, oni devas uzi la oportunajn rimedojn por atingi ĝin, same ol por iri al loko oni devas sekvi la vojon, alkondukanta al ĝi, se oni ne volas alveni al alia loko. Sed, ĉiu proponita organizaĵo, kiu estas de aŭtoritata tipo, ne faciligos la triumfon de la anarkiisma komunismo kaj krome falsos la anarkiisman spiriton kaj havos kontraŭajn rezultojn al tiuj, kiujn la organizantoj pretendis.

Efektive, ĉi tiu “Ĝenerala Unuiĝo” konsistigus je tiom da partaj organizaĵoj, ke estus sekretariaroj por ideologie regi la politikan kaj teknikan verkon, kaj ĝi havus plenuman komitaton de la Unuiĝo komisiita efektivigi la decidojn de la Unuiĝo, “regadi” la ideologion kaj la organizon de grupoj konsente al la ideologio kaj la ĝenerala taktika vojo de la Unuiĝo.

Kaj ĉu tio estas anarkiismo? Miaopinie, estas registaro kaj preĝejo. Vere ĝin mankas la policano kaj la bajonetoj, kiel mankas la fideluloj disponitaj akcepti la ideologion diktita de supre, sed tio nur signifas, ke tiu registaro estus senpova kaj neebla registaro, kaj tiu preĝejo estus fonto de skismoj kaj herezoj. La spirito kaj la tendenco daŭre estas aŭtoritataj, kaj la eduka efekto estos ĉiam kontraŭanarquisma.

Aŭskultu krome: “La plenuma organo de la ĝenerala liberecana movado -la anarkiisma unuiĝo- adoptas la principon de la kolektiva respondeco; la tuta Unuiĝo estos respondeca de la revolucia kaj politika agado de la Unuiĝo”.

Kaj post ĉi tiu absoluta negado de ĉiu individua sendependeco, de ĉiu libereco de iniciato kaj agado, la iniciatintoj memorante, ke ili estas anarkiistoj, diras, ke ili estas federaciismaj kaj kolere sakras kontraŭ la centralizo, kies nepraj rezultoj estas, ili diras, la servuto kaj la meĥanigo de la socia vivo kaj de la vivo de la partioj.

Sed, se la Unuiĝo estas respondeca de tio, kion faras ĉiu el ĝiaj membroj, kiel doni al ĉiu membro aparte kaj al la diversaj grupoj la liberecon apliki la komunan programon de la maniero, kiun ili juĝas plej bona? Kiel oni eblas respondeca de ago se oni ne havas la eblon de malebligi ĝin?

Tiam la Unuiĝo, kaj kun ĝi la plenuma komitato, devus prigardi la agon de ĉiuj siaj membroj aparte kaj malpermesi tion, kion ili tuj faros, kaj kiel la malaprobo de la realigita fakto ne mildigas antaŭe formale akceptitan respondecon, neniu povus fari ion antaŭ ricevi la aprobon, la permeson de la Komitato. Kaj, aliflanke, iu individuo ĉu li povas akcepti la respondecon de la agadoj de kolektivo antaŭ scii tion, kion faros ĉi tiu?, kaj kiel li povas malebligi, ke oni faras tion, kion li malaprobas?

Krome, la aŭtoroj de la Projekto diras, ke estas la Unuiĝo, kiu decidas kaj disponas. Sed, kiam oni parolas pri la volon de la Unuiĝo, ĉu oni komprenas, ke estas la volo el ĉiuj ĝiaj membroj? Tiuokaze, por ke la Unuiĝo povus agi, mankos, ke ĉiuj ĝiaj membroj pri ĉiuj aferoj ĉiam havas ĝuste la saman opinion.

Aliflanke, kompreneble ĉiuj konsentas pri la ĝeneralaj kaj fundamentaj principoj, sen tio, ke ili estas unuiĝintaj, sed oni ne povas supozi, ke pensantaj estaĵoj havas ĉiuj kaj ĉiam la saman opinion pri tio, kion konvenas fari en ĉiuj cirkonstancoj, kaj pri la elekto de personoj, en kiuj konfidi la postenon por direkti kaj plenumi.

La anarkiismo kaj la leĝo de plimultoj

Fakte tiel, kiel rezultatis de la teksto de la Projekto, kiel volo de la Unuiĝo oni nur povas kompreni la volon esprimitan de kongresoj, kiuj enoficigas kaj kontrolas la plenuman komitaton kaj decidas pri ĉiuj gravaj aferoj.

Kompreneble, la kongresoj estus konsistigitaj de reprezentantoj elektitaj de la plimulto en ĉiu aliĝinta grupo, kaj tiuj reprezentantoj decidus tion, kion devus fari, ĉiam kun la plimulto de la balotoj. Tiel, en la plej bona de la hipotezoj, la decidoj estus prenitaj de plimulto de la plimulto, kiu povus perfekte, aparte kiam la ĉeestantaj opinioj estus pli de du, ne reprezenti pli ol malplimulton.

Efektive, oni devas substreki ke, laŭ la kondiĉoj, en kiuj vivas kaj luktas la anarkiistoj, ties kongresoj estas ankoraŭ malpli reprezentaj ol la burĝaj Parlamentoj, kaj ilia kontrolo sur la plenumaj organoj, se ĉi tiuj havas aŭtoritatan povon, malofte produktas sin ĝustatempe kaj de efika maniero.

Praktike, al la anarkiismaj kongresoj iras kiu volas kaj povas, kiu atingas la necesan monon kaj ne havas la malhelpo de la policaj mezuroj. Tie, oni trovas tiujn, kiuj reprezentas al si mem aŭ malgranda grupo de amikoj tiel, kiel tiujn, kiuj vere alportas la opiniojn kaj dezirojn de multnombra komunumo.

Kaj krom la singardecoj, kiujn oni devas preni kontraŭ la perfiduloj kaj spionoj, kaj ankaŭ pro tiuj samaj singardecoj, estas neebla serioza kontrolo de la mandatoj kaj ties valoro.

Ĉiel, ni estas en plena plimulta sistemo, en plena parlamentismo. Oni scias, ke la anarkiistoj ne akceptas la registaron de la plimulto (demokratio); malpli ili akceptos la registaron de malgranda numero (aristokratio, oligarkio aŭ diktatorado de klaso aŭ de partio), nek tiun de sola unu (aŭtokratio, monarkio aŭ persona diktatorado).

La anarkiistoj faris mil fojojn la kritikon al la registaro de plimulto, kiu praktike ĉiam alkondukas al la superregado de malgranda malplimulto. Ĉu oni devos refari ĝin denove por niaj rusaj kunuloj?

La anarkiistoj rekonas ke, en la vivo komune, ofte necesas, ke la malplimulto estas akorde kun la opinio de la plimulto. Kiam estas necesa aŭ utila fari ion, kaj por fari tion necesas la partopreno de ĉiuj, la malgranda numero devas senti la neceson adapti sin al la volo de la plej granda numero. Ĉiel, ĝenerale, por vivi kune pace kaj sub reĝimo de egaleco necesas, ke ĉiuj estas animitaj de spirito de konkordo, tolereco kaj simpleco. Sed ĉi tiu akcepto de parto el la membroj al la alia parto devas esti reciproka, propra-vola, devenigi de la konscienco de la neceso de ĉiu ne paralizi la socian vivon pro sia obstino. Estas idealo, kiu praktike estos malfacila plenumi de absoluta maniero, sed estas vere, ke ĉiu homa grupo estos ju pli proksima al la anarkio des pli libera, pli spontanea kaj nur altrudita de la situacio de la aferoj estas la interkonsento inter malplimulto kaj plimulto.

Tiel, se la anarkiistoj neas al la plimulto la rajton regi sur la ĝenerala homa socio, en kiu la individuo estas tamen devigita akcepti iujn limigojn, ĉar li ne povas izoliĝi sen rezigni la kondiĉojn de la homa vivo, se ili volas, ke ĉio fariĝas per libera interkonsento inter ĉiuj, kiel eblus, ke ili adoptas la registaron de la plimulto en siaj esence liberaj kaj propra-volaj asocioj kaj, ke ili ekdeklaras, ke ili submetos sin al la decidoj de la plimulto antaŭ scii, en kion ili konsistos?

Ke la anarkio, la libera organizo sen superregado de la plimulto sur la malplimulto, kaj reciproke, estas kvalifikita, de kiuj ne estas anarkiistaj, kiel nerealigebla utopio aŭ nur realigebla je malproksima estonteco, estas kompreneble; sed estas neimageble, ke tiuj, kiuj sekvis anarkiismaj ideoj kaj volus realigi la anarkion, aŭ almenaŭ alproksimiĝi ĝin hodiaŭ preferinde ol morgaŭ, forneis la anarkiismajn fundamentajn principojn en la organizo, per kiu ili klopodas lukti por ĝia triumfo.

La bazoj de la anarkiista organizaĵo

Ŝajnas al mi, ke anarkiista organizaĵo devas stariĝi sur bazoj tre malsamaj ol tiuj, kiujn al ni proponas la rusaj kunuloj. Plena aŭtonomeco, plena sendependeco kaj konsekvence, plena respondeco de la individuoj kaj grupoj; libera interkonsento inter tiuj, kiuj kreas utile kunigi por kunagi en komuna verko, morala devo subteni la akiritajn devontigojn kaj nenion fari, kio kontraŭdiras la akceptitan programon. Sur ĉi tiuj bazoj, oni adoptas la praktikajn formojn, la taŭgajn instrumentojn por doni realan vivon al la organizaĵo: grupoj, federacioj, kunvenoj, kongresoj, komitatoj komisiitaj de la korespondado aŭ de aliaj funkcioj. Sed ĉion oni devas fari libere sen paralizi la penson kaj la iniciaton de la individuoj, kaj nur por atingi celojn, kiuj estus neeblaj aŭ preskaŭ senefikaj, se ili estis izolitaj.

Tiel la kongresoj, en anarkiisma organizaĵoj, suferante, kiel reprezentaj korpoj, kiuj ili estas, ĉiujn difektojn, kiuj jam mi montris, estas liberaj de ĉiu aŭtoritatismo, ĉar ili ne faras la leĝon; nek altrudas al la aliaj siajn proprajn interkonsiliĝoj. Ili utilas por subteni kaj etendi la personajn rilatojn inter la plej aktivaj kunuloj, por resumi kaj instigi la studon de programoj pri la vojoj kaj agadaj rimedoj, por diskonigi al ĉiuj la situacion de la diversaj regionoj kaj por la plej urĝa agado en ĉiu el ili, por formuli la diversajn opiniojn, kiuj disvolviĝas inter la anarkiistoj kaj por fari statistikaĵon; ĝiaj decidoj ne estas devigaj reguloj, sed sugestoj, konsiloj, propozicioj, kiuj submetiĝas al ĉiuj interesatuloj: ili estas devigaj kaj plenumendaj, nur por kiuj ilin akceptas kaj nur ĝis la punkto, kie ili ilin akceptas.

La nomumitaj administrantaj organoj -komisiono de korespondado ktp- havas nenian regadan povon, ne prenas iniciatojn krom en nomo de kiuj petas kaj aprobas tiujn iniciatojn, havas nenian aŭtoritaton por altrudi siajn proprajn vidpunktojn, kiujn ili povas subteni kaj divastigi kiel grupoj de kunuloj, sed ili ne povas prezenti ilin kiel oficialan opinion de la organizaĵo.

Ili publikigas la decidojn el la kongresoj, la opiniojn kaj propoziciojn, kiujn la grupoj kaj individuoj al ili komunikas; ili estas utilaj, por kiu volas uzi ilin por pli facilaj rilatoj inter la grupoj kaj por kunlaborado inter tiuj, kiuj konsentas pri diversaj iniciatoj, sed ĉiu estas libera rekte respondi per tio, kio ŝajnas al li bona aŭ uzi aliajn komitatojn nomumitaj de specialaj grupoj. En anarkiisma organizaĵo, ĉiu membro povas sekvi ĉiujn opiniojn kaj uzi ĉiujn taktikojn, kiuj ne kontraŭdiras la akceptitajn principojn kaj ne malutilas la agadon de la aliaj. Ĉiuokaze, organizaĵo daŭros tiom da tempo, kiom la kialoj de kuniĝo estas pli fortaj ol la de disiĝo; kontraŭokaze, ĝi disigos kaj cedos sian lokon al aliaj pli homogenaj grupoj.

Sendube, la daŭro, la restado de organizaĵo estas sukcesa kondiĉo en la longa lukto, kiun ni devas subteni kaj, aliflanke, estas kompreneble, ke ĉiu institucio aspiras instinkte daŭri nedifinite. Sed la daŭro de liberecana organizaĵo devas esti la konsekvencon de la spirita afineco el liaj membroj kaj de la ebloj de adaptiĝo de ĝia konsisto al la ŝanĝoj kaj cirkonstancoj; kiam ĝi ne estas kapabla por utila komisio, tio plej bona estas, ke ĝi mortu.

Por fini

Ĉi tiuj rusaj kunuloj eble konsideras, ke organizaĵo tiel, kiel mi konceptas ĝin kaj tiel, kiel ĝi realiĝis, pli-malpli bone, en malsamaj epokoj estas malmulte efika. Mi komprenas tion. Ĉi tiuj kunuloj estas obseditaj de la sukceso de la bolŝevistoj sialande; ili volus simile al ĉi tiuj kunveni la anarkiistojn en speco de disciplinita armeo kiu, sub la ideologia kaj praktika regado de iuj estroj, marŝos kompakte ataki la nuntempajn reĝimojn kaj kiu, unufoje atingita la materiala venko, regadus la starigadon de la nova socio.

Kaj eble estas vero, ke kun tiu sistemo, akceptante, ke la anarkiistoj permesis tion kaj ke la estroj estus geniaj homoj, nia materiala forto estus plej granda. Sed, por kion? Ĉu ne okazus kun la anarkiismo tion, kio okazis en Rusio kun la socialismo kaj la komunismo? Ĉi tiuj kunuloj estas senpaciencaj pro havi sukceson, ni ankaŭ tiel estas, sed ne necesas, por vivi kaj venki, rezigni la kialojn de la vivo kaj korupti la karakteron de la eventuala venko. Ni volas batali kaj venki, sed kiel anarkiistoj kaj por la anarkio.

Errico Malatesta