El la ekzameno de la ŝtataj kondiĉoj ĉi-momente okazantaj kaj el la respondaj prognozoj pri tio, kion oni nomas “demokratio” kaj “socialismo de ŝtato”, tute videble rezultas, ke la demokratiaj ŝtatoj kaj tiuj, kiuj defendas la socialismon el la ŝtato identigas sin pri komuna punkto: pri la aŭtokrata politika povo laŭ ĉiuj ĝiaj manieroj kun etaj koncesioj al la libereco en malmultaj regnoj.

Demokratio kaj Socialismo uzas la samajn subpremantajn rimedojn kaj iliaj variadoj estas esence apenaŭaj, kvankam kelkaj miopaj eseistoj per simpla literatura fanfaronado kredas rekoni tut

Demokratio kaj Socialismo uzas la samajn subpremantajn rimedojn kaj iliaj variadoj estas esence apenaŭaj, kvankam kelkaj miopaj eseistoj per simpla literatura fanfaronado kredas rekoni tute malsamajn kaŭzojn, rimedojn kaj celojn. Ni ne prenos en konsidero al tiuj, kiuj pretendas malkovri la politikajn kaj sociajn fenomenojn per troigita takso pri tio hazarda, sed forgesante kaj deflankiĝante tion vere fundamentan.

Dum ĉi tiu milito numero du konstateblis, ke la veraj celoj de la grandaj ŝtatoj neniel respondas kun la deklaraĵoj, kiujn propagando neniam antaŭ konita disvastigis kun nedubebla psikologia efekto. Pri ĉi tiu afero, koincidis la luktantaj potencoj, sed tiumomente la naziismo eĉ ne povas subteni ĝin.

La allogaj alternativoj ĉirkaŭ la leĝa “reprezento” de Francio, antaŭ ol ĝia liberigo ĝis fali en manoj de militisto kaj la formo de la antaŭtempe “pretaj registaroj”, t. e., antaŭ ol la liberigo de la nazia povo kaj jam pli klara ĝia konsisto, kiam okazis la liberigo de Pollando, Grekio, Italio kaj Ĉeĥoslovakujo, estas efektivaj pruvoj de la surda lukto “sub la milito” inter la “demokratio” kaj la “socialismo”. Sendube la aferoj nun marŝas laŭ pli akcelita paŝo, por gajni “poziciojn” kaj havi la “politikajn” fortojn pretaj, je la momento diskuti en la nomita “kunveno pri paco” (?), la fizikan kaj homan geografion kaj ĝian neeviteblan dividon.

La “demokratio”, kiel la aganta “socialismo”, identigas sin kun la “faŝismo”, dum iliaj armeoj kaj registoj liberigas la landojn okupitajn de la nazioj. La afero de Grekio estas la plej definitiva, malgraŭ multaj aliaj faktoj ne atingas esti konatinda novaĵo.

Ĉefe temas pri certigi la vivon de la granda ŝtato kaj oni argumentas, ke pro la milito, la “liberigaj aranĝoj” anoncitaj lirike kaj solene per la deklaraĵoj kaj la propagando devas esti provizoraj. Sed, kiu totalisma malamiko restas en lando, kiu estis “preskaŭ liberigita”? Neniu ankoraŭ scias tion.

Kvankam multe strebas la grandaj ŝtatoj kaŝi iliajn aranĝojn per la argumento de milito, estas certa la fakto, ke la registaro ĉiulande instalita de ili antaŭe okupita, respondas al “mezuro de povo”, kiu sendube entenas seriozan minacon por vera liberiĝo. Tial la avertitaj homoj el tiuj landoj malcedas –kiel antaŭe al la nazioj– al la aktualaj regantoj kaj la popolo per ĝia plena instinkto fine aŭdas kaj sekvas tiujn, kiuj vidas endanĝerigita la fundamentan liberecon.

Sed se tio okazas en malproksimaj teroj sur kiuj ankoraŭ daŭrigas la tremon de la milito, en la spektantaj landoj, la grandaj ŝtatoj favoras la kreskon de la oligarkioj kaj la despotismoj. Indianaro el Ameriko estas ekzemplo pri tio. En ĝi, la naciismo de nazia deveno kaj la “socialismo” de diktatora radiko havas iliajn vendistojn kaj iliajn paradoksajn interkompreniĝojn kun la supozaj reprezentantoj de la kvar liberecoj. La politika kalkulo regas super la deklaraĵoj, kio klarigas, ke la malgrandaj indianamerikaj ŝtatoj starigas duan ĉapitron pri la divido de la merkatoj kaj influareoj, kiuj jam devas esti konsideritaj en la programo malfermoĝanta en la kunveno pri paco.

Dume la grandaj ŝtatoj konfidas en la armeoj, kiuj, malgraŭ la paco, devas resti aktivaj, kiel logika konsekvenco de la vera lukto okazonta kiam la interkonsentoj ekfunkciigas. Ĉi tiu enorma militforto, kiun ili disponas kaj disponos por certigi la interkonsentojn, estas la plej signifa pruvo de la “faŝisma emo”, kiun poste senhonte havos la “demokratio” kaj la “komunismo”, hodiaŭ malrespekte socialisma. Kaj tre eblas, ke la homoj organizintaj ĝin poste ne regos, pro tiu neevitebla fatalo, kiun la povo mem posedas interne.

Aliflanke, la neakordigebleco inter demokratio kaj socialismo estas tre klara en la lukto pri la povo kaj por tio, ili klopodas neniigi tion, kion ili malestime nomas la “idealismon”. Ambaŭ batalas sen ripozo kontraŭ la homoj kaj grupoj defendantaj la fundamentan liberecon.

En Londono, oni jam vidis demokratian pruvon, dum la juĝo al kvar viroj kunlaborintaj en la publikigado de la “Freedom Press” (Libera Gazetaro) kaj la ĵurnalo “Komento de Milito”. Aliflanke, la ruĝa socialismo sur la teroj jam okupitaj malproksimigas la revoluciulojn, kiuj kaŝe helpis la neniigon de la nazia potenco. En la du ŝtataj medioj, la liberaj homoj estas la akuzanta idealismo kaj la viva protesto, kiujn oni devas forigi, por ke la trompo pluvivu kaj la divido de la mondo aperu, kiel sola racia kaj homa solvo (?)

Krome oni devas aldoni, ke la bolŝevisma socialismo laŭ la diktatora modelo sufiĉe disvatigis en la landoj de Azio, Eŭropo kaj Ameriko kaj havas politikigitajn fortojn, en kiuj estas evidenta la etendo de fanatikeco, al kiu la dialektico donis la religiajn konturojn por enradikiĝi en la amasoj kaj poste starigi internacian neelteneblan povon; t. e., resume, la anstataŭanto de mortinta nacia socialisma fanatikeco de la nazioj, kiu povus skribi aliajn tiomajn nigrajn volumojn en la politika kaj socia homarhistorio. Pri ĉi tio ne estas dubo.

Sed, kiel reagus la demokratio por neebligi ĝin? kaj ĉu ne estus la demokratio mem devigita krei similan fanatikecon? Tial iuj pensuloj vidis en ĉi tiu lukto pri la “povo” la prognozon de nova katastrofo por la homaro kaj ne troigas tiuj, kiuj duonvidas en la kunveno pri paco la ekpunkton de tria milito kaj la terura ciklo de nova mezepoko.

Tio estas, kio ni povas atendi je la venantaj tempoj.


Fuente: Jorge Veraclis: La krizo de la ŝtato (2). Esperantigis Jesuo Gonzalez